شبی از شب ها تو بمن گفتی که شب باش...!

منکه شب بودم و شب هستمو شب خواهم ماند...!

به امیدی که تو فانوس شب من باشی...!

دستم را بگیر...!ببر...!

به دور دست هایی که در دسترس هیچ دستی نباشم...!

قانون تو تنهایی من است و تنهایی من قانون عشق

عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست

چه قانون عجیبی! چه ارمغان نجیبی و چه سرنوشت تلخ و غریبی!

که هر بار ستاره های زندگیت را با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره کنی

و خود در تنهایی و سکوت با چشمهای خیس از غرور پیوند ستاره ها را به نظاره نشینی

و خاموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی

و باز هم تو بمانی و تنهایی و دوری...